تفسیر: رفسنجانی انگار به اندازۀ یک پیاله صفرای تلخ توی گلویش گیرکرده. مثل یک مار تیرخورده که وارد زمهریر جهنم شده باشد صورتش یخ زده است. آن دوتای دیگر به نظر یکیشان همان امام جمعه غضبناک تهران است و دیگری یکی از همین مارهای غاشیه بیوت بیات قم و توابع. ظاهرش این است که این دو نفر دارند گریه میکنند. باطنش دلالت دارد بر اینکه دارند به رفسنجانی میخندند. این اواخر بعد از عاشورای سه پلشت جمهوری اسلامی، سران سبز برآن شدند که کروبی با مقداری سرو صدا نقش ″فشار از پایین″ را بازی کند، موسوی متوسط و دوپهلو بزند و با طرد ″خائنین″ یعنی آنهاییکه شکمشان را صابون زده بودند، زمینه بسازد تا رفسنجانی بتواند در موضع بغل دست خامنه ای و در مقام تأیید او بواسطۀ فشار وارده از جانب کروبی و دو پهلو زنی موسوی، بلکه امتیازاتی بگیرد. همان تز معروف حجاریان که خودش ورشکستگی اش را در موقعیت و شرایطی به مراتب بهتر از این برای دوم خرداد وجود داشت، اعلام کرده بود. همان نمایشنامه که یک روزی به آن سرنوشت تراژیک مبتلا شد امروز قرار است نسخه کمدی اش اجرا شود.
خاتمی در جمع سران اصلاح طلب مثل رفوزه ها عمل میکند. یک بار قصد کرد جای رفسنجانی را پیش ″آقا″ بگیرد، آدم حسابش نکردند مقداری جیغ و داد کرد ولی باز هم از نظر هر دو طرف دعوا در این امتحان رفوزه حساب شد. خاتمی موقع خودش برایشان آدم ″فشار از پایین چانه زنی در بالا″ نبود. همان بهتر که او ″سفیرتمدن بخش خوش خیم اسلام سیاسی در بلاد غرب″ باشد.
خامنه ای همیشه ناگزیر است به اهرم قدرت تکیه داشته باشد. حرف قدرت حاکم را اتفاقاً همین امام جمعه غضبناک تهران میزند. بر خلاف تصور سران سبز و امیدواریشان در مؤثر واقع شدن سیاست مزبور، غضبناکان جناح حاکم براین باور هستند که رفسنجانی را در موقعیت شکننده ای به دام انداخته اند. به درجات آزار و تهدید به محاکمۀ بستگانش افزوده اند. تلاششان این است که او را به تسلیم محض و به اقرار به برائت کامل از ″سران فتنه″ بکشانند.
سرنوشت سیاسی جریانات سبز پیرامونی نیز علیرغم ناامیدی و سردرگمی حاصله از جور زمان و تنگی مکان، این بار تمام و کمال به اعتبار رفسنجانی نزد ″آقا″ گره خورده است. رفسنجانی هم اکنون برای جریانات سیاسی سبز حکم آن ناجی ای را دارد که قرار است درمقابل ضربات مرگبار ناشی از معجزات امام زمان ِ احمدی نژاد برایشان چاره اندیشی کند.
تحرکات آتی جنبش سرنگونی طلب معادلات تازه ای را به آیندۀ سیاسی آن مملکت تحمیل خواهد نمود که به تضعیف هرچه تمامتر موقعیت کل العجمین سبز و حاکمیت اسلامی خواهد انجامید. موقعیت چپ، کمونیسم و طبقۀ کارگر ایران علیرغم برخورداری از مطلوبیت بیشتر به حضور تشکیلات و انسجام گسترده و موثری درعرصه عمل نیازمند است که راه گریزی جز فراهم آوردن در مقابلشان گشوده نیست. *
سوم مارس ۲۰۱۰
